Mission complete

De trip zit er op.

• Het Engels is bijgespijkerd (en Britse uitspraken zijn vervangen door Amerikaanse). 
• Ik heb de verkiezingen meegemaakt en gezien hoe Obama uiteindelijk toch glansrijk de winnaar werd
• Het pakket met Hollandse lekkernijen van moeder Eveline persoonlijk overgedragen aan haar zoon Jochem die in New York studeert.
• Ik heb het leven van de Amerikaan en veel van zijn eigenaardigheid, gastvrijheid en vriendelijkheid van dichtbij meegemaakt.

Let's go home!

Restrooms en koffiecultuur

Restroom en bathroom
Na een aantal weken moet ik er nog steeds aan wennen: je gaat hier in Amerika niet naar de wc of toilet, nee je gaat naar de restroom (openbaar) of naar de bathroom (prive). Die woorden wekken bij mij toch andere associaties op. En begrijp het niet verkeerd: je kan zeker niet uitrusten in de restroom. Ze zijn in de stad niet zo gemakkelijk te vinden. Wel in alle koffietentjes (voor het gemak maar Starbucks genoemd) of restaurants. Maar doorgaans is er in een Starbucks maar 1 toilet. Bedoeld voor de mannen, vrouwen, gehandicapten en het personeel! Dus meestal is het een kwestie van Line up en een portie geduld.


De koffiebekercultuur

Over de koffiebekers in het straatbeeld ben ik ook nog steeds verbaasd. Of je nu in een opgepropte metro staat, je gehaast alle gangen en trappen van de metro door moet om op tijd op je werk te komen. Of dat je op een zonnige zondag een wandeling in het park maakt: je loopt gewoon met een beker in je hand. Wat soms knap onhandig is omdat je in je andere hand je smartphone paraat hebt. Ook dat beeld van smartphone in de hand en oordoppen in zie ik hier nog meer dan in Nederland.

Voor de koude winterdagen zijn er prettige handschoenen voor uitgevonden, met blote vingers (touchscreen werkt niet met een handschoen aan). Die heb ik ook gekocht, in verschillende kleuren.....

Musea

Het Guggenheim museum is aan de buitenkant een opvallende verschijning in het straatbeeld. De ligging is ook goed gekozen: uitzicht op het Central Park. In deze periode is er een tentoonstelling van Picasso: Black & White.

In veel Europese musea mag je foto's maken. In Amerika niet. De suppoosten hebben het er druk mee. Al die gasten (Japanners...), met kleine mobieltjes. Voor je het weet hebben ze weer zo'n unieke Picasso op de plaat vereeuwigd. En misschien gaan ze die dan wel kopiëren. En verkopen in hun eigen land. Kaarten kopen mag. En daar kun je dan ook weer foto's van maken.
Mooi hoor, daar in Guggenheim.










Museum of Tolerance

Een ander interessant museum is Museum of Tolerance (Motny). Dit is een nieuw museum en met hightech apparatuur ingericht. Het museum daagt bezoekers uit om na te denken over rascisme, de holocaust, kinderarbeid etc. Veel video in een state-of-the-art multimedia omgeving. Zoals de Millenium Machine, een digitaal stemsysteem voor groepen bezoekers. 

Dramatiek en security

Dramatiek bij het ontbijt

Vanmorgen een doosje eieren gekocht en bij het openen, kwam er een pamfletje tevoorschijn. Van de eigenaar van de eierboerderij, wiens getalenteerde dochter suïcide had gepleegd. De eierboer, de vader, wil een zelfhulpgroep oprichten voor lotgenoten met dezelfde psychiatrische diagnose als zijn dochter, manische depressie. Hij roept via dit pamflet die hij in zijn eigen eierdozen stopt, mensen op om hun ervaringen te delen.
Ik neem aan dat er tijdens menig ontbijt over gesproken wordt. Publiekelijk drama. Op z'n Amerikaans?

Security

Op een trap in een metrostation

Tijdens mijn heenreis heb ik de strenge veiligheidsmaatregelen al aan den lijve ondervonden die Amerika oplegt aan reizigers.Maar ook in het land zelf moet je talloze keren door detectiepoortjes, moeten jassen en riemen uit om bijvoorbeeld een museum in te komen. Rugzakken mogen meestal niet mee naar binnen. En de hele dag gillende sirenes van politie en brandweer. Verder in de stad voortdurend heli's in de lucht, die rond de grote gebouwen cirkelen. En op stations wordt er geregeld omgeroepen dat, als je een verdacht pakje ziet staan, je dit moet melden.
Misschien geeft het wel een veilig gevoel. Grote Broer waakt en beschermd.

Thanksgiving

Vandaag was het Thanksgiving, een nationale feestdag in Amerika en Canada. Het is de dag waarop dank wordt gezegd (traditioneel aan God) voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen. In de USA wordt deze dag gevierd op de vierde donderdag in november.
Thanksgiving wordt gevierd met de hele familie en er wordt veel gereisd om bij elkaar te kunnen zijn. Omdat het in de VS op een donderdag valt, krijgen de meeste werknemers ook vrijdags vrij. Daardoor wordt een familiereünie en vakantie van 4 dagen mogelijk.

Central Park. Veel gezinsleven op deze zonnige Thanksgiving day

Het is traditie om op Thanksgiving kalkoen te eten. Traditionele bijgerechten zijn aardappelpuree, zoete aardappels, sperziebonen, cranberries en als nagerecht pecannotentaart en pompoentaart.

Van mijn gastvrouw in Boston, Bernice, hoorde ik ook dat het voor hen een echte familiedag is. Naast het met elkaar eten, besteden ze ook veel aandacht aan het bedenken van iets waarover je je dank uitspreekt naar elkaar.

In een stad als New York waar alles dagelijks 24 hour doorgaat, is het een bijzondere belevenis dat nagenoeg alles gesloten is op Thanksgiving. Een enkel koffietentje was open (the good old Starbucks!).
In de loop van de middag ging een enkele winkel toch wel weer open. En dan op naar de climax, de start om 12 uur vannacht van Black Friday. De beroemde dag van stunten met prijzen!

De alcoholshop

Een alcoholshop, voor het kopen van een fles wijn

In Amerika is alcohol duur en moeilijk te krijgen. Sinds de invoering van de National Minimum Drinking Age Act of 1984 is de leeftijdsgrens waarbij je alcohol mag kopen in alle staten 21 jaar.

Zoals bij ons in de coffeeshop, schuiven ze hier de wijn door een loket

Bier is wel in een supermarkt te koop, maar alles boven de 6% alcohol, koop je in speciaalzaak. Deze alcoholshops zien er vaak sjofel uit. Voor een simpele fles wijn betaal je al gauw iets tussen 8 en 12 euro. En een flesje bier in de supermarkt kost iets van 2,50. Het lijkt er op dat men dit efficiënte maatregelen vindt voor alcoholmatiging. Maar schijn bedriegt. Onder jongeren wordt heel veel gedronken.  De belangrijkste reden voor de hoge leeftijdsgrens is het hoge aantal verkeersongelukken onder jongeren. Die omzeilen de leeftijdsgrens met gemak. Iedereen onder de 21 jaar heeft een fake ID.

Originele advertentie in de Metro

Verder mag je in het openbaar, op straat, geen alcohol drinken. Maar dat kun je ook gemakkelijk omzeilen. Op straat en in het openbaar vervoer is het heel gebruikelijk om met een (thermos)koffiebeker in je hand te lopen. Ik hoorde eens iemand zeggen dat daar lang niet altijd koffie in zit.

Een paar hotspots in New York City

Uitzicht vanaf Empire State Building, 86e verdieping

Boottocht over de Hudson en East river rond Manhattan Island

Statue of Liberty (weer open na restauratie, maar hele maand november volgeboekt)

Brooklyn bridge en Manhattan bridge

Train station Wall street

New York Stock Exchange @ Wall street

De nieuwe Twin tower in aanbouw

9/11 Memorial 

Times Square

Times Square

Lekker shoppen

Een in de massa op 5th or 7th Av.

Begin van de High Line - beroemde spoorweg in NYC - nu 2 kilometer wandelpad 

Op de High Line veel kunst in associatie met het spoor

Central Park

Herinneringsplek John Lennon in Central Park

De wijk Harlem

NYC

Het huis in Harlem

Met een bus ben ik van Boston naar New York gereist. Goedkoop en comfortabel (yep, wifi). Duurde ongeveer 4 uur. Ik vond Boston al een flinke stad maar met New York City vergeleken is dat maar een dorp.
Nico is inmiddels ook in New York en we hebben een benedenverdieping gehuurd in Harlem, met tuin. Hoewel het zonnig weer is, is het te koud om daar te zitten, maar het is een oase in de hectiek van de stad. Voor wie nog eens naar New York gaat, een absolute aanrader. Het is een huis van een fotograaf die haar eigen huis geregeld verhuurd om wat extra inkomsten te hebben. Alles zit er op en aan en heeft verschillende kamers. Voor meer informatie en reservering, zie de webpagina met foto's

In lange rij meer dan 2 uur wachten voor kerkdienst Harlem

Gestart met op de zondagmorgen een gospeldienst in de Abyssinian Baptist Church in Harlem. We dachten daar even te kunnen binnenlopen, maar nee, je moet er veel tijd voor over hebben. Eerst 2 uur in de rij buiten wachten, dan een dienst van 3 uur. Er wordt je tevoren op het hart gedrukt dat het geen toeristische attractie is, maar een dienst voor leden van de kerk, een worship aan God. Je mag daarom geen foto's maken, geen rugzak op en je mag er tussentijds niet uitlopen. Velen hebben dat er voor over want de rij toeristen werd en bleef heel lang.

Ik vond het geen spectaculaire kerkdienst. Een dominee met peptalk, een langdurig ritueel met het delen van brood en wijn. Wel een mooi koor, onder begeleiding van professionele pianist. De uitbundigheid, de emotie die ik verwacht had, bleef uit.

En wat doe je verder als toerist in een stad als New York:


Een fiets huren voor een dag voor een rondje Manhattan. Er zijn langs de randen vanhet eiland Manhattan veel vrijliggende fietspaden. Echt goed geregeld. En in het Central Park is het ook een paradijs voor fietsers, skaters en hardlopers. In de binnenstad valt het niet helemaal mee, daar kunnen ze nog heel wat leren van onze (fiets)inrichting van binnensteden.

Fietsen over de Brooklyn Bridge

Uitzicht op Financiel District

Overal grote aankondigingen van de release of The Hobbit

Uitzicht vanuit Central Park

Je verlekkeren aan de Ipad mini in Apple Store Central Station



Wordt vervolgd

De laatste schooldag

Nog 1 x wachten bij de bus met verschillende buurstudenten

Ik heb de afgelopen weken braaf alle lessen gevolgd, zowel in grammatica als in conversatie. En ik heb bovendien nog extra ingetekend voor lessen in American slang. Ik ben niet 1 x te laat gekomen en ik heb er best veel van opgestoken. Niet alleen in de taal, maar ook van de ontmoetingen met de studenten uit alle delen van de wereld. Een bijzonder leuke ervaring.

In de grammar class

De school, ELC, in Boston

Ik heb heel wat afgehugd op de laatste dag. Zo gaat dat in Amerika, een dikke pakkerd zonder zoenen. Of je nu dikke vrienden bent of niet, je hugt met iedereen. Ook met de docenten en de staf. Voor velen ben je een sweetheart of een sweetie. Zo hoorde ik het vaak in Amerikaanse series op tv.  Het voelde voor mij soms ook wel zo, zeker in de ontmoetingen die ik met de vriendinnen en buren van Bernice had: alsof ik nu zelf onderdeel was van een Amerikaanse show.

Ik vervolg mijn reis per bus naar New York. En daar ga ik nog een weekje de toerist uithangen.

Let's go Celtics!

Cara, staflid van ELC, organiseert verschillende activiteiten voor de studenten. Ik tekende in op de basketbalwedstrijd van de Celtics (Boston) tegen Jazz (uit Utah). Met een stuk of 10 studenten trokken we naar het stadion TD Garden in Boston. Een groot stadion die voor deze wedstrijd geheel was uitverkocht.  
In basketbal zelf zit veel snelheid, maar er zijn veel pauzes en time-outs. Die worden opgevuld met  show-elementen. De cheergirls hebben vooral een functie om de menigte lekker op te zwepen. Verder gebeurt er in de pauzes van alles dat niet met basketbal te maken heeft. Zo presenteren op het speelveld en op de grote schermen verschillende liefdadigheidsorganisaties zich in een paar minuten met als resultaat een luid applaus. Verder acrobatiek en worden er fans uit het publiek in beeld gebracht en die zorgen voor veel hilariteit. Gedurende de hele avond wordt er een top 3 gemaakt van de meest enthousiaste Celtic fan. Als je in beeld komt en je krijgt veel bijval uit het publiek levert je dat punten op. Dat wedstrijdelement brengt het publiek goed in beweging. Als je je maar flink uitslooft komt de camera wel bij je langs.

Er is er veel merchandaise en eten en drinken te koop. Je kunt dat tijdens de wedstrijd gemakkelijk ophalen.

Cara en haar missie. Wel dure biertjes, 8 dollar per stuk

Alcohol
We liepen wel tegen een bierprobleem aan.  De leeftijdsgrens voor het kopen van alcohol is recent in geheel USA vastgesteld op 21 jaar. In het stadion moet iedereen zich bovendien identificeren. Daarmee kun 2 alcoholische consumpties tegelijk kopen.  Een ID moet of een Amerikaans rijbewijs zijn of een paspoort. Dat hadden we allemaal niet meegenomen en zodoende was Cara de klos om ons de hele avond te voorzien van bier. En dan met name het soort dat ze vooraf ons zo van harte had aangeprezen: Boston Brick Red
.
Het was een spannende match. Voortdurend kwamen de scores bij elkaar. De Celtics kregen enorm support van hun fans. Op de grote schermen boven het speelveld werd het publiek aangemoedigd om op het juiste moment de juiste kreten te scanderen: Let’s go Celtic en Defense!
De laatste 10 minuten waren bloedspannend. Vlak voor het eind (er was nog een halve minuut te gaan) nog weer een time-out. Maar uiteindelijk kon iedereen opgelucht naar huis: eindstand: 98-93 punten.

Variaties in Amerika

Dit kan ook voor Halloween

In het donker is dit natuurlijk wel griezeliger

Toen ik hier in Boston aankwam, was Halloween net achter de rug. Dat is in Amerika een belangrijke festiviteit en mensen maken veel werk van het versieren van hun voortuin en de voordeur. Je hebt verschillende invalshoeken: de griezelige variant en de liefelijke. Bernice houdt van griezelen en ze heeft allerlei doodskoppen, grote spinnen, een zwarte kat etc. Bij de buren stonden gezellige poppen van stro in de tuin en afbeeldingen van meisjes met vlechten. Wel met oranje jurken, want dat geeft vooral het beeld van Halloween. De versieringen werden de laatste week langzaamaan vervangen door kerstversieringen. Ook in de warenhuizen rukken de Kerstmannen en de glitterjurken op. Zoals ik van alles ervaar in Amerika: het is groots en maakt indruk.

In mijn gasthuis kom ik ook in aanraking met de kookcultus. Het hele huis ligt bezaaid met kookboeken en -tijdschriften. En in de vele ontmoetingen die ik in het huis meemaak met buren en vriendinnen, is koken en het uitwisselen van recepten een topic. Daarnaast de vele kookprogramma's op tv, die overigens de hele dag aanstaat in zowel keuken als in huiskamer.
Uit deze veelheid aan informatie en tips komt de meeste dagen iets wonderbaarlijks op tafel: er staat een onwijs lekkere, warme, frisse maaltijd voor me klaar. Verse kruiden, de fijnste vlees- en visgerechten worden me voorgeschoteld. Ik kreeg eerst de indruk dat dit een Amerikaanse gewoonte is: koken en praten over koken. En als je je daar niet in verdiept, dan mis je iets. Maar na een ontmoeting met nog weer andere vriendinnen van Bernice, krijg ik toch een genuanceerder beeld. Ook in Amerika zijn er vrouwen die aan koken niet de eerste prioriteit geven en zich er gemakkelijk van afmaken. Maar die wel weer van het onderwerp Slimming een topic maken.

De lezer van mijn blogs moet nuances blijven inzien: mijn beschrijvingen van Amerikanen is wat ik registreer in mijn directe woon- en leefomgeving hier. Het is niet mijn bedoeling om een generalistisch beeld neer te zetten van de Amerikaan: ook in dit soort zijn ze er in vele soorten en maten (dat geldt ook zeker voor het laatste!)